www.wmh.fora.pl

Edgar

Było miło i przyjemnie. Tradycyjnie, poza gwarantowanymi osobami - nikogo nie przyniosło (przynajmniej na brygadę, którą jeździłem. Szkoda.

Sleepingowy

Tak powolutku wracam. Na dziś wspomnienie z prawej strony Wisły, ale będzie też coś o "lewusie".

Ostatni raz na Pelcowiźnie

Nie był to mój ostatni pobyt na Pelcowiźnie. Był to ostatni raz na Pelcowiźnie - tramwajem. Jak w poprzednich latach, tak i w roku 1970 pojechałem z rodzicami oraz siostrą na Cmentarz Bródnowski, z okazji Święta Zmarłych. Na cmentarz zawsze jeździliśmy tramwajem linii nr. 3 z Ronda Wiatraczna. Była to jedna z trzech ostatnich linii tramwajowych, na której kursowały wagony typu K (pozostałe dwie to: 3bis, 21). Pomimo, że już wtedy uruchamiano „cmentarne linie autobusowe”, my zawsze jeździliśmy tramwajem. Do dziś zastanawiam się, jak to się działo, że w godzinach przedpołudniowych, w autobusach tych panował straszny tłok. Na przystankach stały „długaśne” kolejki pasażerów. Przed Rondem Wiatraczna, wzdłuż ulicy Grochowskiej od strony Gocławka, oraz wzdłuż ulicy Waszyngtona od strony ulicy Granadierów (Trasy Łazienkowskiej jeszcze nie było) stały sznury autobusów (w tym głównie przegubowe „ogórki” – że też nie ma możliwości zrobić zdjęć ze wspomnień), które sukcesywnie podjeżdżały na swoje stanowiska. Obserwując obecne linie cmentarne, stanowczo stwierdzam, że autobusów je obsługujących jest o wiele mniej a nie ma takiego tłoku. Natomiast tramwaj nr. 3, odjeżdżał z ronda z całkiem znośnym zapełnieniem, wręcz można było się załapać na miejsca siedzące. Tramwaj toczył się do celu spokojnie, wydając na zakrętach charakterystyczne odgłosy kół na sztywnych osiach, których tak bardzo brakuje mi w obecnych typach wozów. Dzwonek, który teraz można usłyszeć tylko w czasie okazjonalnych przejazdów, był naturalnym dźwiękiem, no i ta kompletna cisza maszyny podczas postojów na przystankach oraz przed sygnalizacją. Widok motorniczego z „wajchą” na zwrotnicy, był „normalką”. Często, zwłaszcza podczas ruszania, dawało się odczuć szarpnięcie spowodowane luzem na sprzęgach pomiędzy wagonem motorowym a doczepą (doczepy bierne – bez pantografu i silników). Było to szczególnie odczuwalne w doczepie (lżejsze pudło wagonu). Tych drewnianych siedzeń i „boazerii” na podłogach wagonów K, nie zapomnę nigdy. Ileż obcasów zostało na tej podłodze. Z tramwaju zawsze wysiadaliśmy na obecnym przystanku „Pożarowa 04” i piechotką (po drodze kupowaliśmy znicze, wiązanki itp.) dochodziliśmy do narożnej bramy przy obecnej ulicy Budowlanej. Po drodze przechodziliśmy przez pętlę tramwajową, która znajdowała się niedaleko bramy cmentarnej, pomiędzy torami tramwajowymi i murem cmentarza. Na pętli tej nie zawracała żadna linia, natomiast w Święto Zmarłych stały tam często pojedyncze wagony 13N, na wypadek konieczności uruchomienia dodatkowych kursów. Stare, dobre czasy Smile

.
Natomiast wieczorem, linie tramwajowe przy Cmentarzu Bródnowskim, przeżywały istne oblężenie. Niemożliwa już w tych latach była jazda „na cycku”, drzwi zamykane były automatycznie, ale atmosfera w wagonach była jak z poprzednich lat. Oczywiście, oblegane były tramwaje jadące z Pelcowizny. „Moja trójka”, zmierzająca przez Grochów na Gocławek „pękała w szwach”. Ale moja Mama miała „patent” na miejsca siedzące. Wsiadaliśmy do tramwaju jadącego na Pelcowiznę (od cmentarza do pętli były 2 lub 3 przystanki) i „na luziku” Smile

wracaliśmy na Grochów. Od Pelcowizny do cmentarza tramwaj wiózł kilka osób ( w większości takich „cwaniaków” jak my) a od cmentarza „puchł”. W moim przypadku, nie musieliśmy nawet zajmować „strategicznych miejsc” (blisko wyjścia) ponieważ na Rondzie Wiatraczna i tak wysiadała większość pasażerów. Pomimo, że w latach poprzednich sytuacja taka się powtarzała, w mojej pamięci utkwił ten „ostatni raz na Pelcowiźnie”. Do dnia dzisiejszego pamiętam, że podczas postoju tramwaju na pętli, mężczyzna z siedzeń obok nas wyszedł „na papierosa” (wcześniej pytał motorniczego ile będzie trwał postój). Był z (najprawdopodobniej) żoną i córką. Paląc papierosa pukał w szybę tramwaju, tam gdzie siedziały jego żona i córka. Otoczenie pętli na Pelcowiźnie z tamtego okresu, utrwaliło się w mojej pamięci jako łąka, kilkanaście drzew i krzewów, oraz jakiś domek. Peron wyłożony był płytami chodnikowymi, do których z dwóch stron dochodziło się wydeptanymi ścieżkami. Pamiętam też, że przed pętlą tą była zwrotnica na tor prowadzący dalej (dawna pętla Żerań). Niestety, nigdy tam (wtedy) nie byłem. W tym pamiętnym (dla mnie) roku 1970, pojechaliśmy na cmentarz i z powrotem składami wagonów K+P?. Najgorsze jest to, że nie zachowała się żadna doczepa bierna z serii P, tak jak i przegubowy „ogórek”.
„Miłośnicy” i „warszawariaci” Smile

zapewne o tym wiedzą, ale i tak napiszę, że na ul. Piotra Wysockiego, znajduje się historyczny przystanek tramwajowy. W starym układzie ulicy, zachowano kilkanaście metrów oryginalnych torów (właśnie tych, po których jechałem), słupy trakcyjne (jest nawet fragment sieci) oraz słupek przystankowy. Na odcinku tym zachowano nawet oryginalny bruk. Był to przystanek przed pętlą „Pelcowizna”. Obecnie w miejscu tej pętli znajdują się wiadukty Trasy Toruńskiej.

Edgar

Linia 20 – czyli jak przez 9 godzin nie mieć postojów i jeździć w wywieszonym językiem.

CENZURA - Linai 20, to jedna z najprzyjemniejszych tras. Wszyscy jeżdżą spokojnie i nikt się nie męczy.

Edgar

W ostatnią niedzielę, też śmigałem. Tym razem jednak, tabor był zabytkowy i nie z zakładu, w którym na co dzień pracuję. Przejazd odbył się z okazji obchodów Dnia Ziemi.
Dzień zacząłem dość wcześnie, bo już o 06.00 rano. Wyjazd był planowany na godz. 09.46, ale biorąc pod uwagę przygotowania domowe oraz paskudny dojazd (znaczna odległość do Zajezdni „Mokotów” oraz konieczność dwóch przesiadek), to wcale nie było za wcześnie.
Jazda taborem zabytkowym, to zupełnie co innego, niż sprzętem, którym jeździ się na co dzień. Pamiętam, jak uczyłem się jeździć tego typu wagonami. I serio, była to nauka od podstaw. Obsługa sprzętu, technika jazdy i wiele innych zagadnień – są zupełnie różne od tego, co robi się na co dzień. Przez prawie sześć lat, kiedy to śmigam zabytkami – wiele się nauczyłem i obecnie śmigam tymi maszynami tak swobodnie, jak współczesnym sprzętem. Smile

Ale przyznaję, że początki nie były łatwe. Wink

Pewnego dnia, dostałem ofertę pośmigania w ramach imprezy, jak na wstępie. Z radością się zgodziłem. Smile

Tym bardziej, że trasa nie miała oklepanego przebiegu, a co najważniejsze – nareszcie udało się uniknąć jeżdżenia przez Al. Jerozolimskie, Marszałkowską itp. Smile

Sam początek imprezy – typowy. Obcy zakład, nieco formalności. To jest ta część, której nie lubię najbardziej. Gdy już cała papierologia się skończy i mogę wejść do wozu, uruchomić go – to już czysta przyjemność. Smile

Tak było i tym razem. Niedługo po uruchomieniu sprzętu dotarły przedstawicielki Dysponenta, które szybko i sprawnie, a do tego bardzo pomysłowo – udekorowały wagon. Dekoracja całkiem elegancka i przypadła mi bardzo do gustu. Smile

Na górnych poręczach zawisły wiosenne gałązki, kwiaty, do tego fajne ptaszki wykonane z materiału i papieru, oprocz tego dekoracje wycięte z plastikowych butelek. Mnie trochę brakowało iglaków, które lubię najbardziej, ale ponoć nie było na nie zgody. Pomysł naprawdę fajny i dobrze nawiązujący do tematyki przejazdu. Pierwsze próby, jeszcze na terenie zakładu. Wagon nieco nie domagał, ale po krótkim czasie się wszystko rozruszało i było w porządku. Słońce zaczęło coraz mocniej przypiekać i zrobiło się naprawdę ciepło. Po drodze nie zbieraliśmy tłumów. Czasem ludzie byli nieco zaszokowani i podchodzili z niedowierzaniem, że przejazd jest bezpłatny. Trochę ludzi przyszło na pętli Metro Marymont, gdzie były dłuższe postoje. Towarzystwo na pokładzie bardzo miłe. Smile

Bardzo dobrze mi się współpracowało z kolegami, którzy zawiadywali ruchem przy drzwiach. W zasadzie, wszystko odbywało się prawie bez słów. Doskonale się rozumieliśmy. Smile

Okazało się, że w przypadku niektórych osób, mamy podobne zainteresowania i poglądy. To bardzo miłe. Godziny upływały. Na pokładzie raz mniej, raz więcej pasażerów. Ci starsi, wykazywali większe zainteresowanie, byli bardziej rozmowni. Z łezką w oku wspominali młode lata. Młodzież podchodziła do przejazdu praktycznie be żadnych emocji. Nie zapomnę miłych Państwa, którzy przyszli na pętlę Kielecka. Niesamowici ludzie. Smile

Pani bardzo chciała podzwonić dzwonkiem. Zapytała: „- czy mogę tak sobie dzyńńń?” Smile

Oczywiście, że z przyjemnością, pozwoliłem pasażerce zadzwonić dzwonkiem. Smile

Ach, żeby takich pasażerów spotykać codziennie…. To jest urok tego typu imprez. Pomijam już samą kwestię tematów, jakim są poświęcone przejazdy. W taborze zabytkowym – pasażer ma bezpośredni kontakt z motorniczym, może dokładnie podpatrzyć, jak wygląda ta praca. Nie małe zainteresowanie budzą korby nastawnika i breka. Często padają pytania, jak to wszystko działa, co, do czego służy. Same urządzenia, wydają wiele, czasem nieco zagadkowych dźwięków, które przyciągają uwagę. Czasem, trafiają się „specjaliści”, w postaci różnego rodzaju miłośników. Wink

To ciekawa grupa pasażerów. Wink

Często zadają bardzo dociekliwe pytania, wykazując się przy okazji nie małą wiedzą. Szczerze przyznam, że na niektóre z tych pytań, nie potrafię udzielić odpowiedzi. Czasem bywa, że tego typu „towarzysze”, potrafią być nieco uciążliwi Wink

, ale i z tym daję sobie radę. Czasem, z „odsieczą” przychodzą inni podróżni lub osoby mi towarzyszące. Smile

Spoko, nie jest źle. Przy okazji, stojąc za moimi plecami, można zobaczyć, nieco bardziej z bliska, to, o czym można poczytać w wielu moich postach. Do czego zdolni są inni użytkownicy dróg, piesi, kierowcy, rowerzyści. Podczas naszego przejazdu i tego typu „atrakcji” nie brakowało. Nie małe zdziwienie rysowało się na oczach moich współpracowników po fachu, kiedy się mijaliśmy na trasie. Na co dzień widzą mnie za sterami zupełnie innego sprzętu. Dla pracowników mojego zakładu, ciekawostką jest to, że śmigam sprzętem z innego zakładu.
Mnie osobiście, przejazd się bardzo podobał. Owszem, był męczący, bo to jednak ponad osiem godzin. Ponadto, obsługa nastawnika i breka wymaga używania dosyć sporej siły fizycznej, co też wpływa na zmęczenie. Ale czasem warto się zmęczyć – tak pozytywnie. Trasa też była całkiem w porządku. Biegła nieco bokiem, względem Centrum, przez ładne okolice, pełne zieleni i spokoju, co tym bardziej dobrze łączyło się z tematyką przejazdu. Szkoda, że było tak niewielu gości. Właściwie, poza osobami, na które mogę zawsze liczyć – nie było nikogo, ze znanych mi osób. Ale, to w sumie nic nowego. Kto nie był – niech żałuje.

Sleepingowy

Niestety, całą ostatnią niedzielę pracowałem. Tak będę miał do końca maja, a może nawet w czerwcu. Edgarze, w Twojej relacji z jazdy zabytkiem, brakuje mi informacji, który to był "staruszek'. Jednak jest ich trochę.

Edgar

Tradycyjnie już, jeździłem wagonem 674. Była oferta na 541, ale ja nim nie jeździłem wcześniej, więc wolałem wypróbowaną maszynę. Dobrze zrobiłem, bo jak mnie poinformowano - 541 się psuł.

Edgar

CENZURA

MC

Edgar

Edgar

Sleepingowy

Sleepingowy

Edgar

Sleepingowy

Edgar