www.wmh.fora.pl

Cleotka3007

1. Na postojach 20-30 minutowych Razz

i nie wmawiaj mi, że takich nie ma jak wiem, że są Razz

2. Oj przestań, ktoś tam by się znalazł. Może nie dzikie tłumy, no ale ktoś zawsze Wink

3. Bo mądry Polak po szkodzie Razz

nie wiedziałeś? A gaśnica? Może też służyć do imitowania śniegu, jak prawdziwy nie spadnie Razz

Edgar

Z głębokiego archiwum

Linia 26 – czyli zagubione okulary.

Linią 26 jeżdżę od urodzenia. Bardzo lubię tą trasę. Szkoda, że w ostatnich miesiącach niezbyt często nią jeżdżę. Na opis trasy kiedyś przyjdzie pora, bo jest ona bardzo ciekawa. Jestem na Wiatracznej. Mam dłuższy postój. Rozmawiamy z ekspedytorką prywatnie i o sprawach służbowych. Kątem oka, widzę jakieś okulary. Z tego co wiem, pani na ekspedycji okularów nie nosi. Szare etui, jakaś karteczka…Leżą, to leżą. Może ktoś zostawił. Wypita kawka, zjedzone ciastko (z podziękowaniami dla pani ekspedytorki), można jechać. Jadę spokojnie, bo to już godzina 20:00, czas trochę obcięty ale bez szaleństw. Dojeżdżam do Os. Górczewska. Tu drugi, długi postój. Przeciągam się leniwie, jak kot. Dosyć mam już siedzenia w tej dusznej kabinie. Koło czoła sąsiednich peronów, widzę starszego człowieka, który o coś pyta kolegów i koleżanki. Widać, że jest zestresowany. Z ciekawości, podszedłem bliżej. Słyszę, że mówi coś o okularach. Zaraz, zaraz. Okulary…..?Hmmm. Wiatraczna, szare etui, karteczka….Chyba będę mógł pomóc. Włączam się do rozmowy. Słyszałem, że zaginęły panu okulary. Może pan je opisać? Tu pada opis okularów, który pasuje, do tych, jakie widziałem na Wiatracznej. Uspokajam człowieka. Pan chwilę poczeka….Łapię za komórkę i dzwonię do ekspedycji po drugiej stronie Wisły. Dobry wieczór (tu pada imię i nazwisko oraz numer służbowy), jak byłem godzinę temu u pani, to widziałem na pulpicie okulary. Są tam jeszcze? Aaaa! Tak, są. Motornicza z żoliborskiego 26 przyniosła, bo znalazła na pokładzie. A skąd pan o nich wie? Wiadziałem, jak byłem u pani. Zgłosił się prawdopodobny właściciel. Wspólnie, ze starszym panem ustaliliśmy szczegóły, że wiele wskazuje na to, że zguba się znalazła. Podziękowałem pani ekspedytorce. Starszy człowiek wsiadł do mnie na pokład. Powiedziałem, że przywiozę zgubę, tyle, że dosyć późno. Podałem panu numer telefonu do siebie, podałem godzinę, o której będę w dogodnym dla niego miejscu. Jazda na Wiatraczną i w drodze powrotnej z super skupioną uwagą, przecież wiozę bardzo ważną rzecz. Kilkanaście minut po 23. Na przystanku pl. Kasztelański jestem punktualnie, co do minuty. Starszy pan stoi w strugach deszczu (zaczęło w międzyczasie padać, a na tym przystanku nie ma wiaty). Okazało się, że ten człowiek stał tam ponad 40 minut(!). Zrobiło mi się go bardzo szkoda. Zaprosiłem do kabiny o pokazałem zgubę. Radość była ogromna. Tak! To to moje okulary! Widać było łzy wzruszenia. Powiedziałem, że nie ma sprawy i też się ucieszyłem z odnalezienia zguby. Dostałem nagrodę. Ciekawe, skąd ten człowiek wiedział, że uwielbiam czekoladę i akurat taką, jaką dostałem? Szok. Do tego, wszystko, ładnie opakowane. Teraz, to ja się bardzo wzruszyłem. Cieszę się bardzo, że sprawa się tak szczęśliwie zakończyła.

Sleepingowy

Cleotka3007

"Biega, krzyczy Pan Hilary - Gdzie są moje okulary?!" Wink

A tak na serio. Historia z happy endem Wink

i super. Poza tym miłe ze strony tego Pana, że jeszcze podziękował Ci w taki dość niespotykany w dzisiejszych czasach sposób. To się naprawdę rzadko zdarza. W podsumowaniu: jednak ten świat nie jest do końca przepełniony nadętymi egoistami Razz

Edgar

Cleotka3007

Czy ona czasem nie była orzechowa? Very Happy

Edgar

Cleotka3007

Ło matko? Czemu nie sprzedają?

Sleepingowy

cvana

Te opowieści nie mogą się zmarnować. Jest wiele osób, które chętnie by poczytały. Ja czytam z przyjemnością, a nie należę do maniaków komunikacji miejskiej. OK, korzystam, doceniam, szczególnie od strony informacyjnej (rozpiski na przystankach i "koraliki" w autobusach - tylko dzięki nim się nie gubię i jakoś sobie radzę, kiedy jadę w nowe miejsce), lubię tramwaje i nowoczesne ciepłe autobusy, ale nie jestem maniakiem. Jest natomiast wielu totalnych miłośników*, którzy nie mają możliwości przeczytać tych historii... Książka to odważny pomysł, bo Edgar musiałby siedzieć kilka miesięcy i nic tylko pisać (mam książkę na koncie i nie wspominam czasu pisania zbyt różowo - delikatnie mówiąc). Ale cykliczne felietony byłyby moim zdaniem świetne. Niejedna gazeta mogłaby się zainteresować i piszę to z pełnym przekonaniem. No i zawsze to jakaś dodatkowa kasa hihi Smile

*

cvana

Edgar

Edgar

Sleepingowy

Takie małe spostrzeżenie - zauważyłem, że nasze warszawskie Pesy, zaczynają wydawać odgłosy coraz bardziej podobne do 13N (ruszanie, hamowanie). No i w kilku nie najlepiej jest z bieżnią kół.